Πριν προστατέψετε το άκρο του χάλκινου κολλητηρίου, πρέπει να το τακτοποιήσετε και να το επικασσιτερώσετε. Όπως γνωρίζετε, όσο πιο καθαρό είναι το μέταλλο, τόσο πιο αργά οξειδώνεται. Ο κατασκευαστής αποφασίζει μόνος του τι καθαρότητα χαλκού χρησιμοποίησε και δεν μπορούμε να το επηρεάσουμε αυτό.
Η επόμενη μέθοδος προστασίας σχετίζεται με τη σφυρηλάτηση, με την οποία μπορείτε να διορθώσετε επιφανειακές ρωγμές, μικρά βαθουλώματα, να αφαιρέσετε τα άλατα, να συνθλίψετε μεγάλους κρυστάλλους στη μεταλλική δομή και να αυξήσετε τη σκληρότητά της. Ως αποτέλεσμα, η αντοχή του μετάλλου στη διάβρωση αυξάνεται αισθητά. Αυτή η επεξεργασία είναι απαραίτητη σε περιπτώσεις που το κολλητήρι χρησιμοποιείται συνεχώς και εντατικά.
2 «λαϊκές» μέθοδοι προστασίας: γραφίτης και αλουμίνιο
Ας ασχοληθούμε τώρα με την προστασία της επιφάνειας του άκρου του κολλητηριού. Θεωρητικά, το γυαλισμένο μέταλλο αντιστέκεται καλύτερα στην οξείδωση, αλλά μόνο στο αρχικό στάδιο και κάτω από μη επιθετικές διαβρωτικές συνθήκες. Γι' αυτό γυαλίζουμε το μέταλλο της μύτης με δίσκο γυαλίσματος. Για σύγκριση, μέρος της επιφάνειας θα γυαλιστεί επεξεργάζοντάς το με γυαλόχαρτο.
Το μόνο που μένει είναι να δοκιμαστεί η αποτελεσματικότητα του λεπτού προστατευτικού στρώματος. Τα πιο διαθέσιμα υλικά είναι ο γραφίτης και το αλουμίνιο.Η διαδικασία εφαρμογής τους είναι αρκετά απλή. Τρίβουμε την επιφάνεια της μεταλλικής μύτης με ένα μολύβι ή ένα κομμάτι σύρμα αλουμινίου.
Λάβετε υπόψη ότι αυτή η μέθοδος είναι συμβατή μόνο με λειασμένη επιφάνεια. Όταν γυαλίζεται, ο γραφίτης δεν αφήνει σημάδια και το αλουμίνιο προσκολλάται μόνο αφού γρατσουνιστεί η γυαλισμένη επιφάνεια.
Στη συνέχεια, για τη διευκόλυνση και την καθαρότητα του πειράματος, θα κατασκευάσουμε μια απλή βάση για ένα συγκολλητικό σίδερο από σύρμα, λυγίζοντας το με πένσα και χρησιμοποιώντας ένα τετράγωνο φύλλο χαρτιού δεδομένων διαστάσεων ως μέτρο και πρότυπο.
Τοποθετούμε το κολλητήρι στη βάση, το συνδέουμε στο δίκτυο και περιμένουμε να δούμε τι θα συμβεί. Οι εξωτερικές αλλαγές γίνονται αισθητές μέσα σε 10-15 λεπτά. Η προσομοίωση μακροχρόνιας λειτουργίας μέσω επαναλαμβανόμενων κύκλων θέρμανσης και ψύξης δίνει αποτελέσματα.
Η περιοχή όπου εφαρμόστηκε ο γραφίτης δεν διαφέρει ιδιαίτερα από την μη επικαλυμμένη επιφάνεια. Δηλαδή, η προστασία από γραφίτη δεν είναι πολύ αξιόπιστη. Αλλά η περιοχή που τρίβεται με αλουμίνιο είναι πολύ καθαρά ορατή και το μέταλλο από κάτω δεν έχει οξειδωθεί. Για να ολοκληρώσουμε το πείραμα, ας χαμηλώσουμε την καυτή άκρη στο νερό, αλλά το κάνουμε αργά και σταδιακά για να μην καούμε από τους πιτσιλιές του βραστό νερό.
Στεγνώνουμε την άκρη με χαρτοπετσέτα και κάτω από τη στρώση αλάτων παρατηρούμε τα εξής. Το αλουμίνιο έδειξε το καλύτερο αποτέλεσμα. Αλλά η επεξεργασία αλουμινίου είναι πιο σημαντική για συγκολλητικά σίδερα με λεπτή άκρη. Εάν η άκρη είναι παχιά, τότε το τρίψιμο στο αλουμίνιο γίνεται μια διαδικασία έντασης εργασίας, αλλά αξίζει τον κόπο.
