Αλλά αυτή τη φορά είπα στον εαυτό μου: «Αρκεί, πρέπει να το δεις μέχρι το τέλος, ανεξάρτητα από το κόστος».
Έτσι, θυμήθηκα το ρολόι που μάζευε από καιρό σκόνη σε ένα ράφι στο ντουλάπι και αποφάσισα να φτιάξω κάτι από αυτό που θα χρησιμοποιούσα.
Πριν από εκατό χρόνια, κάποιος «ευγενικός» άνθρωπος μας χάρισε αυτή τη μιζέρια, η οποία, όπως ίσως μαντέψατε, πρόσθεσε στη συλλογή των αζήτητων πραγμάτων.
Μια παλιά μπλούζα με όμορφο υλικό, αλλά όχι πια στο σωστό μέγεθος, ήρθε στο φως από μια ντουλάπα χωρίς πάτο. Βρήκα λίγη κόλλα και ένα κατσαβίδι.
Η διαδικασία έχει ξεκινήσει.
Χρησιμοποιώντας ένα κατσαβίδι, έβγαλα το τρομερό πλαστικό περίβλημα από το ρολόι, έβγαλα το τζάμι και εξέτασα το καντράν, που έπρεπε να κολληθεί εδώ κι εκεί.
Στη συνέχεια, έκοψα ένα κομμάτι ύφασμα κατάλληλου μεγέθους από την μπλούζα και έκοψα μια τρύπα στο κέντρο. Παρεμπιπτόντως, ήταν δυνατό να μην χάσετε το μέγεθος στη δεύτερη προσπάθεια, αφού την πρώτη φορά, το υλικό μόλις έφτασε στο χείλος. Οπότε, από τη δική μου εμπειρία, μπορώ να πω ότι είναι καλύτερο να κόψω περισσότερο και μετά να το κόψω στο χείλος του ρολογιού.
Ακολούθησε η κοπιαστική και πιο δυσάρεστη στιγμή: ήταν απαραίτητο να καλυφθεί το πλαστικό περίβλημα με υλικό.
Με τη βοήθεια της κόλλας και της μητέρας κάποιου, τελικά τα κατάφερα. Αλήθεια, έπρεπε να αποχαιρετήσω το μανικιούρ και να σκίσω τα δάχτυλά μου μια-δυο φορές, τα οποία ήταν κολλημένα αντί για ύφασμα. Αλλά μέσω δοκιμής και λάθους, κατάλαβα ότι είναι πιο εύκολο να χρησιμοποιήσω ένα παλιό στυλό, η πίσω πλευρά του οποίου καθιστά πολύ εύκολη την κόλληση του υλικού. Δεν θα μιλήσω καν για τους θρήνους μου όταν έπρεπε να το σκίσω και να το ξανακάνω επειδή το ύφασμα ήταν τρίχωμα.
Και τώρα η κόλλα είχε στεγνώσει, το ρολόι μπορούσε να ξανασυναρμολογηθεί. Παραδόξως, έδειχναν πολύ ωραία, αλλά κάτι έλειπε. Και μετά θυμήθηκα τις πεταλούδες που «ζουν» στον άγευστο πίνακα του φίλου μου, κάνοντάς τον να φαίνεται πολύ ωραίος.
Αποφασίστηκε, θα το κάνω ντεκόρ από πεταλούδες.
Σχεδίασα ένα πρότυπο σε χαρτί και το έκοψα. Στη συνέχεια, βρήκα ένα καπάκι από μια σαλάτα που αγόρασα κατά βάρος πριν από λίγες μέρες, και κατάλαβα ότι αυτό το πλαστικό θα ήταν τέλειο. Μετέφερα το πρότυπο σε πλαστικό και έκοψα δύο πεταλούδες.
Το λύγισα στην αρχή των φτερών, αφού το πλαστικό ήταν αρκετά μαλακό για αυτό.
Μετά έπρεπε να θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια και να αρχίσω να ζωγραφίζω.Τα παλιά βερνίκια νυχιών, που αποδείχτηκε ότι ήταν σε αφθονία, ήταν χρήσιμα. Στην μπροστινή πλευρά έβαλα το βασικό χρώμα, κόκκινο-πορτοκαλί.
Έκανα μπρούτζινο το περίγραμμα, ζωγράφισα φλας σε απαλό ροζ και χρυσό και έβαλα τέσσερις λευκές κουκκίδες σε κάθε πεταλούδα.
Το αποτέλεσμα με ευχαριστούσε, οι πεταλούδες λαμπύριζαν, αλλά δεν ήταν επιτηδευμένες ή πολύχρωμες, κάτι που θα ήταν περιττό με το μπλε-γκρι ύφασμα με ένα σχέδιο paisley στο χείλος του ρολογιού. Τα κόλλησα στο ρολόι με τυχαία σειρά και άρχισα να απολαμβάνω το αποτέλεσμα.
Μόλις δύο ώρες δουλειά, ένα χαλασμένο μανικιούρ και το δέρμα στα δάχτυλά μου σκίστηκε από την κόλλα. Όμως το αποτέλεσμα ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου. Το χαριτωμένο μου ρολόι με πεταλούδες κρέμεται τώρα στο πολύ κεντρικό σημείο. Και περιέργως, μετά από μια ώρα δεν σκεφτόμουν πια το μανικιούρ και την αποξηραμένη κόλλα, αλλά έβλεπα συχνά το ρολόι μου, γιατί μου αρέσει πολύ.
