Έχοντας ταλαιπωρηθεί αρκετά με τους τοίχους και την οροφή, επιτέλους ξεκινήσαμε το τελευταίο στάδιο των εργασιών ανακαίνισης: την τοποθέτηση του δαπέδου. Ωστόσο, πρώτα έπρεπε να καθορίσουμε τι είδους επίστρωση θα στρώναμε στην πραγματικότητα; Μετά από περιήγηση σε διάφορους πόρους ιστού και επίσκεψη σε πολλά καταστήματα υλικού, ανακαλύψαμε ότι οι πιο συνηθισμένες επιλογές δαπέδων είναι:
- λινέλαιο
- laminate?
- παρκέ
- χαλί;
- κεραμικό πλακάκι.
Πετάξαμε αμέσως το χαλί. Η κουζίνα, εξ ορισμού, δεν είναι το μέρος για τέτοιο δάπεδο. Το παρκέ φαινόταν πολύ ακριβό. Επιπλέον, κατά τη γνώμη μας, όπως και το πιο προσιτό laminate, δεν έχει υψηλό βαθμό αντοχής στην υγρασία, κάτι που είναι σημαντικό για έναν χώρο κουζίνας.Το μόνο που έμενε ήταν να επιλέξουμε ανάμεσα σε λινέλαιο και κεραμικά πλακίδια. Δεν χρειάστηκε πολλή προσπάθεια. Είχαμε εμπειρία στη χρήση αυτών των τύπων επενδύσεων δαπέδου, επομένως τα κεραμικά πλακίδια δεν μας έβαλαν σε πειρασμό. Χωρίς την εγκατάσταση συστήματος θέρμανσης, ένα κεραμικό δάπεδο είναι αρκετά κρύο. Επιπλέον, σχεδόν κάθε αντικείμενο που πέσει κατά λάθος σε ένα τέτοιο πάτωμα θρυμματίζεται σε κομμάτια. Καθοδηγούμενοι από αυτές τις συνθήκες, αποφασίσαμε τελικά και αμετάκλητα να πάρουμε λινέλαιο. Ωστόσο, προέκυψε αμέσως το ερώτημα: πώς να επιλέξουμε αυτό που είναι κατάλληλο για εμάς από τις πολλές ποικιλίες αυτής της επένδυσης δαπέδου; Έχοντας ανακρίνει τους συμβούλους πωλήσεων με πάθος, ανακαλύψαμε ότι για να επιλέξετε το σωστό λινέλαιο, πρέπει να δώσετε προσοχή στα χαρακτηριστικά του, όπως:
- κατηγορία εφαρμογής.
- περιοχή εφαρμογής.
Ο πρώτος δείκτης σάς επιτρέπει να κρίνετε την αντίσταση στη φθορά του καλύμματος δαπέδου. Χαρακτηρίζεται από τους αριθμούς 21, 22, 23, 31, 32, 33, 34, 41, 42, 43. Επιπλέον, όσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός, τόσο ισχυρότερο είναι το λινέλαιο.
Ο δεύτερος δείκτης καθορίζει τον τύπο του λινοτάπητα ανάλογα με το πού θα χρησιμοποιηθεί. Από αυτή την άποψη, γίνεται διάκριση μεταξύ οικιακού, ημιεμπορικού (γραφείου) και εμπορικού λινοτάπητα. Κατά κανόνα, το οικιακό λινέλαιο αντιστοιχεί στις κατηγορίες εφαρμογών 21, 22 και 23. Ημιεμπορικό – 31-34. Εμπορική – 41-43.
Στην περίπτωσή μας, ο καθοριστικός παράγοντας ήταν ότι το λινέλαιο σχεδιάστηκε ως δάπεδο κουζίνας, οπότε αποφασίσαμε να αγοράσουμε οικιακό λινέλαιο κατηγορίας 23. Η κουζίνα είναι ένα δωμάτιο με μέγιστο φορτίο, επομένως η αγορά δαπέδων χαμηλότερης κατηγορίας χρήσης δεν θα ήταν πρακτική.
Εκτός από τους αναφερόμενους δείκτες, δώσαμε επίσης προσοχή στη δομή του λινοτάπητα.Αποδείχθηκε ότι, κατόπιν αιτήματος του αγοραστή, μπορούν να του προσφέρουν λινέλαιο σε βάση αφρού (χαρακτηρίζεται από αυξημένη αντοχή στην υγρασία), σε υφασμάτινη βάση (διατηρεί καλά τη θερμότητα) ή χωρίς βάση (το λιγότερο ανθεκτικό, αλλά σημάδια φθοράς είναι πρακτικά αόρατο). Επιλέξαμε λινέλαιο με υφασμάτινη βάση από τσόχα.
Όταν επιλύθηκε το ζήτημα της αγοράς, ξεκίνησε το πιο σημαντικό στάδιο στις εργασίες ανακαίνισης μας - στην πραγματικότητα, η διαδικασία τοποθέτησης του ίδιου του καλύμματος δαπέδου. Ως οικογενειακό συμβούλιο, αποφασίσαμε να μην καταφύγουμε στη βοήθεια τρίτων τεχνιτών, αλλά να αντεπεξέλθουμε μόνοι μας, με τα χέρια μας.
Πριν στρώσουμε το λινέλαιο, το αφήνουμε να καθίσει σε θερμοκρασία δωματίου για δύο ημέρες. Παράλληλα ετοιμάσαμε το πάτωμα στην κουζίνα. Το δικό μας είναι συγκεκριμένο. Ήμασταν τυχεροί, αφού ελέγξαμε την επιφάνεια του δαπέδου με ένα επίπεδο κτιρίου, διαπιστώσαμε ότι δεν θα ήταν απαραίτητο να το ισοπεδώσουμε με τσιμεντένια τσιμεντοκονία, αλλά παρόλα αυτά θα έπρεπε να συμπληρωθούν κάποια τραχιά σημεία. Το πλάτος του λινοτάπητα πρακτικά συνέπιπτε με το πλάτος του δωματίου, οπότε χρειαζόταν μόνο να κόψουμε λίγο την περίσσεια, με την προϋπόθεση, ωστόσο, να υπάρχει ένα κενό 5-10 χιλιοστών μεταξύ των τοίχων και του λινοτάπητα ( αυτό είναι απαραίτητο για την αποφυγή παραμόρφωσης). Ειλικρινά, κάναμε ένα λάθος εδώ: κανονίσαμε τον "κύκλο κοπής" όχι στην κουζίνα, αλλά στο χολ, όπου ήταν πιο ευρύχωρο. Χρησιμοποιήσαμε παλιό λινέλαιο ως πρότυπο. Ωστόσο, αυτό δεν πρέπει να γίνει. Η ρύθμιση της επένδυσης δαπέδου πρέπει να γίνει ακόμα στο σημείο που θα τοποθετηθεί. Το γεγονός είναι ότι η μέθοδος "πρότυπο" που χρησιμοποιήσαμε απέτυχε - το κενό μεταξύ ενός από τους τοίχους και του λινοτάπητα αποδείχθηκε ελαφρώς μεγαλύτερο από τα επιθυμητά 5-10 χιλιοστά.
Αφού ο χώρος της κουζίνας μας είναι μικρός και τον μετακινούμε συχνά έπιπλα Δεν το είχαμε σχεδιάσει, δεν κολλήσαμε λινέλαιο σε όλη την επιφάνεια: το «φυτέψαμε» με υγρά καρφιά μόνο σε μερικά σημεία όπου υπήρχε κίνδυνος να αγγίξουμε την άκρη. Συγκεκριμένα, κοντά στο κατώφλι της πόρτας. Η τελευταία πινελιά στην τοποθέτηση του δαπέδου ήταν η τοποθέτηση των σανίδων βάσης.
Έτσι, μέσω δοκιμής και λάθους, αντιμετωπίσαμε τη «φυσική μας καταστροφή» στην κουζίνα. Ελπίζω η μικρή μου εμπειρία επισκευής να είναι χρήσιμη σε κάποιον.
